First Day of Spring

To prawda, że wiosnę ma się w głowie a nie w kalendarzu. W Szwajcarii pogoda ostatnio jest w nastroju do żartów; w poniedziałek paradowałam w letniej kurtce, podczas gdy w czwartek lepiłam razem z dziećmi fortecę ze śniegu. Do równonocy jeszcze ponad trzy tygodnie a tymczasem brak energii mnie rozpiera, zaś głowa pęka od bólu. To znak, że wiosna zaczyna panoszyć się w niej na dobre.

Pamiętam, jak kiedyś koleżanka z Poznania zwierzyła mi się, że zawsze przegapia ten moment, kiedy wiosna budzi się do życia, na zewnątrz kwitną drzewa, a świat, krótko mówiąc, staje się piękniejszy niż zwykle. Zamyśliłam się wtedy i pokiwałam głową w duchu (tą pozbawioną właśnie energii i pełną przesilonego bólu). Mnie też się to kiedyś zdarzało!

Dzisiaj wybrałam się na spacer do pobliskiego lasu. A jednak! Moja głowa się nie myliła! Wszystko, co napotkałam na drodze, mówiło mi, że wiosna tuż, tuż. W lesie nie było jej wprawdzie widać, ale za to słychać jak najbardziej. I pomyśleć, że mam w swoim życiorysie lata, w których taka bywałam „zarobiona”, że zmiany w przyrodzie pozostawały dla mnie niezauważalne. Przepraszam, przyrodo. Nigdy więcej.