Szwajcarskie pięć minut. Szwajcarskie pięć lat

Tak się utarło, że za każdym razem, kiedy stuka mi rocznica w szwajcarskiej krainie, pojawiam się na blogu i poświadczam to nostalgicznym wpisem. Dziś będzie też tak trochę, choć nieco inaczej, bardziej tu i teraz, a też przyszłościowo, czytajcie, a się dowiecie.

Fajnie jest być pięciolatką w Szwajcarii. Gdybym miała narysować portret siebie – szwajcarskiej i pięcioletniej – narysowałabym uśmiechniętą, rezolutną postać z kręconymi włosami i okrągłą, słowiańską buzią. Ciemne chmury samotności i zagubienia, które towarzyszyły mi przez ten czas, zdążyły się już przerzedzić i jakoś tak coraz częściej bywa lżej. Niby jestem tą samą osobą, co pięć lat temu, ale jednak pięć lat to pięć lat. Sorry, zmieniamy się.

Kiedy w styczniu 2017 roku donosiłam tu o swoim życiu w Zurychu, nie znałam jeszcze żadnej z obecnie bliskich mi osób. Okazało się, że życie emigracyjne chciało inaczej, choć może to ja bardziej chciałam, aby ono inaczej wyglądało. Dziś nie podpisałabym się pod tekstem sprzed trzech i pół lat. Uważam, że budowanie życia w obcym kraju od zera może nieść ze sobą fantastyczne efekty, jeśli będzie się cierpliwym, pracowitym i konsekwentnym. Jestem bardzo wybredna, co do ludzi, z którymi nawiązuję relację, bo tak mam i już. Dlatego przez ostatnie pięć lat zdecydowaną większość swojej energii i czasu poświęcałam na szukanie tych ludzi, przy których mogę być sobą. Którzy będą mnie inspirować i wspierać. Dziś mogę to napisać. Ze spokojem, z dumą: znalazłam ich.

No dobrze. Nazwijmy to triumfem na polu prywatnym. A co z karierą? Jak ja nie lubię tego słowa! Tutaj kompletnie nie mogę się określić. A brak kompletnego określenia, już jest jakimś określeniem.
Przez ostatnie pięć lat pracowałam w Szwajcarii jako au pair, niania, hostessa, promotorka, pracownica hotelowej kawiarni i sieci samoobsługowych restauracji ze zdrową żywnością, barista i kierownik zmiany (awans!). Moje studia z Polski nie pomogły mi zawodowo, poza tym, że w urzędzie pracy w Zurychu zasugerowano mi, abym wyjechała do Szwecji (bo w Polsce studiowałam filologię szwedzką) i tam szukała zatrudnienia. Kiedy piszę ten tekst, znów jestem bezrobotna, z naciskiem na znów, chociaż już inaczej do tego podchodzę. Za którymś z kolei razem, kiedy tracisz, bądź rzucasz pracę, nie myślisz sobie „o mój Boże”, tylko raczej „o kurczę, znowu?”

A więc wszyscy razem: o kurczę, znowu?

Nie wiem jak to będzie, tym bardziej, że od czasu lock downu, zaczęłam mieć reakcje alergiczne na wszelkie przejawy kapitalistycznego więzienia w postaci dziewięciogodzinnego dnia pracy przez pięć dni w tygodniu. Wiem jednak, że przez ostatnie lata przybyło mi książek dla dzieci. Ukończyłam też swoją pierwszą i mam nadzieję nie ostatnią, szwajcarską „szkołę”: kurs uprawniający do pracy w księgarni. Teraz widzę się w kilku z nich, szczególnie tych, gdzie prym wiodą książki dla dzieci.

Moje życie jest tu i teraz, w Szwajcarii. Tu są moi bliscy i przyjaciele. Tu zbudowałam świat po mojemu i w tym świecie jest mi dobrze. W Polsce jest moja rodzina. W Polsce też są moi bliscy i przyjaciele. Ale są oni też w Niemczech, w Stanach Zjednoczonych i na Ukrainie. W Polsce się urodziłam, wychowałam i spędziłam znaczną część swoich lat, ale moje życie wydarza się tu i teraz, w Szwajcarii. I to, że zbudowałam sobie od zera mój mały-wielki świat w obcym kraju, w którym czuję się dobrze, jest największym sukcesem moich ostatnich pięciu lat.

Zdjęcia: Tschiertschen, Kanton Gryzonia, Szwajcaria